"I auie un còp ua mèstra que s'aperaue Pèpa. Pèpa èra prima, grana e barriseca. Non se n'arrie pas guaire. Viuie en un pòble dera Mediterranèa, a on era aigua dera mar punaue es pès des cases. Es carrèrs d'aqueth pòble èren longui. Es cases petites, beròies e blanques, semblauen palomes que s'escauhauen tamb era calor deth solei. Era plaja ère longa, eth sòn sable fin e mòfle. Quan es minatges se i passejauen ère coma se caminèssen dessús d'ua esponja..."